Ο ρόλος του φυσικοθεραπευτή
Ο ρόλος του φυσικοθεραπευτή σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ σημαντικός. Η ανάγκες των ηλικιωμένων πολλές και ο ρόλος του φυσικοθεραπευτή πολυσύνθετος. Η κοινωνικοποίηση των τροφίμων είναι ένας από τους πλέον βασικούς παράγοντες που λαμβάνεται υπόψη. Παράλληλα, ο φυσικοθεραπευτής οφείλει, όπως άλλωστε έχει εκπαιδευτεί από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Ελλάδας, να διατηρεί και να προάγει την εύρυθμη λειτουργία του καρδιοαναπνευστικού, του μυοσκελετικού και του νευρικού συστήματος. Αυτό το επιτυγχάνει μέσα από μια σειρά ασκήσεων, έχοντας οργανώσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αποκατάστασης για τον κάθε τρόφιμο ξεχωριστά, καλύπτοντας τις ατομικές τους ανάγκες. Στα πλαίσια της κοινωνικοποίησης αυτών, δημιουργεί μικρές ομάδες, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, και όλοι μαζί απασχολούνται με τρόπο δημιουργικό και ευχάριστο. Έτσι, η ψυχολογική κατάσταση των τροφίμων βελτιώνεται παράλληλα με την συνολική εικόνα της υγείας τους. Το αίσθημα της απομόνωσης, της αγωνίας, του άγχους και του φοβου μειώνονται και οι ηλικιωμένοι δεν αισθάνονται τόση θλίψη χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δημιουργούνται νέες κοινωνικές ομάδες, μακριά από τις κοινωνικές ανισότητες, στις οποίες ο ένας βοηθάει τον άλλον ως μέρος μιας αλυσίδας. Τα προβλήματα υγείας περιορίζονται ή ρυθμίζονται, αφού το νοσηλευτικό προσωπικό μεριμνά για την σωστή σίτιση και ενυδάτωση αυτών, καθώς και για την ορθή λήψη της φαρμακευτικής τους αγωγής. Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου ο ασθενής παραμένει κλινήρης, το αναπνευστικό και το καρδιαγγειακό του σύστημα λειτουργούν ομαλά, χωρίς να συσσωρεύονται εκκρίσεις και πτύελα στις αναπνευστικές οδούς, που σε άλλες περιπτώσεις θα τον επιβάρυναν. Αξιόλογο θα ήταν να σημειωθεί ότι μέσα από την άσκηση, το άτομο νιώθει ευεξία, η οποία με την σειρά της αποτελεί το πλέον ιδανικό “φάρμακο” για την καταπολέμηση της θλίψης. Όσο η ψυχολογική κατάσταση του ατόμου βελτιώνεται, τόσο το ανοσοποιητικό του σύστημα δύναται να αντιμετωπίσει με περισσότερη ευκολία τυχόν “εισβολείς”. Συνεπώς, με την πάροδο των ημερών, οι τρόφιμοι κατανοούν ότι ζώντας σε ένα προστατευμένο και αποστειρωμένο περιβάλλον, αφενός προστατεύονται από την έκθεσή τους σε έναν τόσο σοβαρό ιό, αφετέρου δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν την προηγούμενη καθημερινότητά τους στον οίκο ευγηρίας, αφού και πάλι κινητοποιούνται, ψυχαγωγούνται, κοινωνικοποιούνται.
Κλείνοντας το παραπάνω άρθρο, καλό θα ήταν να αναλογιστεί ο αναγνώστης έναν κόσμο χωρίς την τρίτη και τέταρτη ηλικία. Θα ήταν ένας κόσμος χωρίς ταυτότητα, χωρίς ουσιαστική ύπαρξη. Για το λόγο αυτό ας προσπαθήσουμε όλοι να τους παρέχουμε μια φιλόξενη ζωή, με χαρά, με γέλιο, με άσκηση, με υγεία, με φίλους, με οικογένεια και με “οικογένεια”, για όσο χρόνο θα βρίσκονται κοντά μας και εμείς θα βρισκόμαστε κοντά τους! Οι επαγγελματίες υγείας, ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί και οι οικογένειες από την δική τους πλευρά να συνδράμουμε με τρόπο ώστε να προστατεύσουμε αυτή την ευάλωτη κοινωνική ομάδα, τον πυλώνα της ίδιας της κοινωνίας.
